O meni - Dušan Đokić
NADA DENIĆ - ŽUDNJA ZA IZGUBLJENIM GNEZDOM
Vajarska ostvarenja Nade Denić mogu se pratiti i upoređivati sa svim onim što se zbivalo u jugoslovenskoj skulpturi tokom osamdesetih godina, kako na uglednim i pažnje vrednim smotrama, tako specijalizovanim radionicama – kolonijama, od kojih su pojedine – one najvećih razmera, upravo u orotekloj deceniji došle do punog izražaja i u mnogome su uticale na izmenjeni svet plastičkog izraza, unoseći nove koncepcije, nove materijale, kao i izazove ekspanzije u prostoru. Od posebnog značaja u kontekstu tih zbivanja bio je svojevrsni povratak zemlji, vraćanje procesima rada u glini. Bezbrojna značajna i manje značajna ostvarenja ugledala su svetlo dana bezmalo istovremeno, na više mesta, naročito u kompleksu ¸¸Terra¸¸ u Kikindi, zahaljujući energičnom Kojiću, kaoi mladoj koloniji ¸¸Trag¸¸ u Zemunu. Taj povratak glini, drevnom i plastički podatnom materijalu, ne malo je uticao i nancept plastike, na povratak pomalo prezrenom ¸¸školskom¸¸ modelovanju, novoj vrsti ekspresije i konačno, novim temama, često poreknutih i marginalizovanih u periodu supremne dominacije ideja Modernizma i opsesije linearnim progresom umetnosti.
Interes Nade Denić je od samog početka bio za ono što je vezano za klasičnu definiciju skulpture, upravo onu koja je lišena svega suvišnog, u tesnoj sprezi sa prirodom materijala. Od svedenih figuralnih motiva, izvedenih u kamenu, njen svet oblika postupno se definisao u apsztaktno asocijativnoj sveri, uglavnom u onome što donose puni volumeni, da bi, prelaskom na rad u glini i serije kompleksnih formi u terakoti, došlo do usložnjavanja problema i poimanja skulpture u širem kontekstu, posebno u ambijentalnim skupinama.
Ono što je bilo osnova karaktera takvog prelaza moglo bi se lakonski ozmačiti kao iskorak iz svedene ka konkretnoj, razvijeno, formi, ka predmetu – objektu sa složenom ikonografijom i naglašenom plastičkom retorikom. Ciklusi JATA i Gnezda, iz toga razloga nose svu složenost simboličkog karaktera, sa jakim kontrastima i neprikrivenim biomorfnim naznakama, u sklopu razuđenih i tektonski jasno izdiferenciranih masa. U tim skulpturalnim sklopovima jedna strana poverena j3 zaobljenim, senzualnim i erotskom čulnošću nabijenim formama, plodotvornim gnezdima, a druga, pak, šiljastim i kupastim agresivnim oblicima, ustremljenim naviše, ali bez obzira dali je reč o pojedinačnim kompozitnim strukturama, ili pak skupini oblika raspoređenih slobodno u prostoru, princip stroge gradlje uzet je kao zajednički imenitelj ovih ciklusa. Uz to je data jača ili slabija artikulacija fakture, trag ruke umetnice, u onakvoj odmerenosti i jednostavnosti koja više odlikuje skicuoznu i spontanu fazu rada, bez prevelike brige za perfekcijom u finalnoj obradi, kako bi ukupna izražajnost sačuvala štoo više od one elementarne, iskonske snage, karakteristične za predmete iz praskozorja kulture, pogotovo ove, evropske, iz podunavskog basena. Do kraja je poštovan upotrebljeni materijal, specifičnom logikom jedni oblici porađaju druge i gransformišu se tako da se stvara zalančani, narativni sled, kojim se prekoračuje inicijalna svedenost formi.
Između mogučeg i kratkovečnog Erosa, i ominoznog Tanatosa, ova skulptura se javlja kao delatno polje mogućih zebnji, postavljanje pitanja i određivanja znaka i traga za budućnošću. U tom pomalo razbokorenom i namerno neizoštrenom poigravanju sa oblicima, kao da se sabira snaga koja će ovu, u svakom pogledu pažnje dostojnu avanturu, dovesti do onih vidova uobličenja u kojima će se ispoljiti puni temperament vajarke NADE DENIĆ.
Dušan Đokić